اثربخشی روش تدریس مشارکتی بر توانایی حل مسأله و نگرش نسبت به ریاضی دانشجو- معلمان ضمن خدمت و دانشجویان دانشگاه شهید چمران

یادگیری مشارکتی یکی از رویکردهای نوین یاددهی و یادگیری است که امروزه در بسیاری از نظام های آموزشی دنیا مورد استفاده قرار می گیرد. این پژوهش، اثربخشی روش تدریس مشارکتی بر توانایی حل مسأله و نگرش نسبت به ریاضی دانشجو- معلمان ضمن خدمت و دانشجویان دانشگاه شهید چمران را مورد بررسی قرار می دهد. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی (پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) بود و در دو بخش انجام شد. در بخش اول، جامعه آماری شامل تمام دانشجویان مراکز تربیت معلم واحد مرکزی استان خوزستان در سال تحصیلی 90- 1389 بودند که 31 نفر از آن ها به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. به طور تصادفی، یک کلاس 17 نفره به عنوان گروه آزمایش و یک کلاس 14 نفره به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. آزمودنی های نمونه آزمایش به صورت گروهی به حل مسائل پرداختند، در صورتی که گروه کنترل به شیوه سنتی مورد آموزش قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون سنجش توانایی حل مسأله محقق ساخته (مختص دانشجو- معلمان) و پرسشنامه نگرش نسبت به ریاضی tomra، جمع آوری شدند. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری و تحلیل واریانس یک راهه نشان دادند که توانایی حل مسأله گروه آزمایش، در سطح 0.05=? به طور معنی داری بهتر از گروه کنترل است. اما، حل مسأله به صورت مشارکتی بر نگرش نسبت به ریاضی دانشجو- معلمان به طور معنی داری موثر نبود. بخش دوم پژوهش، شامل کلیه دانشجویان دوره کارشناسی رشته ریاضی سال تحصیلی 91-1390 دانشگاه شهید چمران بود که 44 نفر از آن ها به عنوان نمونه آماری انتخاب و با استفاده از شیوه جور کردن گروه ها به دو کلاس 22 نفره تقسیم شدند. به طور تصادفی، یک کلاس به عنوان گروه آزمایش و کلاس دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. دانشجویان گروه آزمایش به صورت گروهی مسائل را حل کردند، اما دانشجویان گروه کنترل به صورت سنتی آموزش دیدند. داده های به دست آمده از آزمون سنجش توانایی حل مسأله محقق ساخته (مختص دانشجویان) و پرسشنامه نگرش نسبت به ریاضی atmi، حاکی از آن هستند که توانایی حل مسأله و نگرش نسبت به ریاضی گروه آزمایش، در سطح 0.05=? به طور معنی داری بهتر از گروه کنترل است.